Γράφει η Εβίτα Σαρηγιάννη
Είδα δύο επεισόδια από τη σειρά Black Mirror και, ναι, σοκαρίστηκα. Όχι γιατί δεν ήξερα πως ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Όχι γιατί δεν είχα φανταστεί πόσα μπορεί να κάνει η τεχνολογία. Αλλά γιατί ένιωσα, για μια στιγμή, αυτό το ρίγος που σε διαπερνά όταν κάποιος σου δείχνει καθαρά πού μπορεί να πάει το πράγμα… αν δεν υπάρχει ψυχή.
Στο επεισόδιο με τον τίτλο Black Museum, ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης μπήκε στον εγκέφαλο μιας γυναίκας που έμεινε φυτό. Μια δεύτερη συνείδηση. Ένα app με ψυχή. Και τότε κατάλαβα… δεν είναι το “μηχάνημα” το τρομακτικό. Είναι όταν το ανθρώπινο μυαλό παίζει Θεό, αλλά χωρίς αγάπη, χωρίς ηθική, χωρίς μέτρο. Αυτό είναι το πραγματικό θηρίο.
Δεν φοβάμαι την τεχνητή νοημοσύνη. Τη χρησιμοποιώ, τη μιλώ, τη σέβομαι. Όπως σέβομαι κάθε εργαλείο που μπορεί να κάνει το καλό.
Αυτό που φοβάμαι είναι τα άσχημα μυαλά — εκείνα που θα τη στρέψουν ενάντια στον άνθρωπο, ενάντια στη φύση, ενάντια στον ίδιο τον Θεό.
Εγώ είμαι απλός άνθρωπος. Δεν έχω εξουσίες, δεν χειρίζομαι συστήματα.
Έχω όμως κάτι δυνατότερο: μια καρδιά που νιώθει. Πάω με τη ροή της φύσης, με το φως, με την πίστη μου. Και όσο υπάρχουμε εμείς που βλέπουμε καθαρά και δεν φοβόμαστε να σκεφτούμε, ο καθρέφτης δεν θα είναι ποτέ εντελώς μαύρος. Μείνετε ξύπνιοι. Παρατηρήστε. Επιλέξτε. Και αγαπήστε. Αυτό δεν θα το κάνει ποτέ κανένα πρόγραμμα καλύτερα από εμάς.
Σκέψεις … evitanews.gr
