Γράφει η Εβίτα Σαρηγιάννη
Κάθε φορά που χάνεται μια ανθρώπινη ζωή, ακούμε τις ίδιες φράσεις: «σοκ», «τραγωδία», «ανείπωτος πόνος».
Κι όμως, με κάποιον μαγικό τρόπο, τίποτα δεν αλλάζει. Ο χρόνος περνά, η οργή ξεθυμαίνει και το σύστημα συνεχίζει να κοιμάται βαθιά. Μέχρι να ξανασυμβεί. Μέχρι να μετρήσουμε κι άλλα θύματα.
Η διπλή δολοφονία στο Αίγιο δεν είναι ένα “μεμονωμένο περιστατικό”. Είναι άλλη μια κραυγή απόγνωσης που έπεσε στο κενό. Ο δράστης, όπως λένε, είχε ψυχολογικά προβλήματα. Και όμως κυκλοφορούσε ελεύθερος. Κανείς δεν τον παρακολουθούσε, κανείς δεν φρόντισε να τον περιορίσει, να τον στηρίξει, να προστατεύσει το κοινωνικό σύνολο. Και τώρα δύο άνθρωποι δεν είναι πια εδώ.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, διαβάζουμε πως υπήρχε και χρήση ουσιών.
Τα ναρκωτικά έχουν μπει πλέον σε κάθε γειτονιά, σε κάθε ιστορία φρίκης, και όμως συνεχίζουμε να τα αντιμετωπίζουμε επιφανειακά.
Ο εθισμός σκοτώνει, είτε με μαθηματική ακρίβεια είτε ξαφνικά και βίαια. Όσοι ζουν μέσα σε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα χρειάζονται βοήθεια, όχι αδιαφορία.
Κι όσοι γίνονται επικίνδυνοι για τους γύρω τους, πρέπει να αντιμετωπίζονται με αυστηρότητα — πριν να είναι αργά.
Ποιος φταίει; Όλοι και κανείς. Το κράτος που δεν έχει σοβαρές δομές ψυχικής υγείας. Η δικαιοσύνη που δεν παίρνει προληπτικά μέτρα. Οι νόμοι που μένουν στο χαρτί. Κι εμείς, που συνηθίσαμε να σοκαριζόμαστε για λίγο και μετά να συνεχίζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Δεν γίνεται να δεχτούμε άλλο αυτή την κανονικότητα του τρόμου. Δεν γίνεται να βλέπουμε τέτοια περιστατικά να γίνονται «ειδήσεις της ημέρας» και να ξεχνιούνται. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Και πρέπει να το φωνάξουμε όλοι, δυνατά. Γιατί αύριο μπορεί να είναι ένας δικός μας άνθρωπος.
Εβίτα Σαρηγιάννη https://evitanews.gr/
